ÜMİT YILMAZ YAZIYOR...NERDESİN ÇOCUKLUĞUMUZ...

4-5 yaşından 14-15 yaşına kadar olan yaşam dönemine çocukluk dönemi denir. Öncesi bebeklik sonrası ise gençlik dönemi olarak adlandırılır.

Benim gibi 45 yaş civarında olan 1975'li kuşak iyi bilir. Çok güzel bir çocukluk dönemi yaşadığını. Sabah saatlerinden akşam ezanı okununcaya kadar sokaklarda oyun oynadığını.

Bitmek tükenmek bilmeyen bir enerjimiz vardı o yıllarda. Sokaktan eve gelmek bilmezdik. Annemiz yemeğe çağırırsa ekmeğimizin arasına peynir koyar tekrar sokağa fırlardık.

Yeri gelir ekmeğimizin bir parçasını da oyun arkadaşımıza verirdik. Bizim zamanımızda cips benzeri şeyler yoktu. Çoğu zaman ekmeğin arasına yağ sürer içine çökelek koyar fırlardık dışarı.

Hiç bitmeyen mahalle maçları yapardık komşu mahallelerin çocuklarıyla. Kimi zaman yok yere dalaşır küserdik ama en fazla 15 dakika sonra yine birlikte oynardık.

Hele maçlarda sokağa taş koyardık. Top taşa yakın geçerse goldü, değildi diye tartışır bazen kavga bile ederdik. Hatta maçı bozar birbirimize bir daha sizinle oynamayacağız siz mızıkçısınız derdik. Bazen yere bir kuyu çizer misketlerimizle kuyu oynardık. Bazen ise yine yere kuyu çizer çelik çomak oynardık.

Seksek oynayan mı dersin. Birdirbir oynayan mı dersin. Saklambaç oynayan mı dersin her çeşit oyun oynayan olurdu zamanımızda. Kaldırımın üstüne çıkıp yerden yüksek oynardık. Yere inen arkadaşımızı ebelemeye çalışırdık.

Birde 9 taş oyunumuz vardı ki efsaneydi. Oynayacak yaşıtımı bulsam bugün bile oynarım. Yere üst üste 9 taş dizerdik. İki takım oynardı. Herkes atış yapar. Taşları topla düşüren takım kaçar diğer takım onu kovalayıp vurmaya çalışırdı. Rakibine vurulmayıp 9 taşı üst üste dizen takım 1 puan alırdı. 5 puan alan oyunu kazanırdı.

Çok güzel günlerdi o günler. Çok güzel arkadaşlıklar yaşanırdı o günlerde. Çok güzel dostlar kazanırdı insan bir ömür boyu konuşacak, anıları yaşatacak.

Birde bugünün çocukluğuna bakalım dostlar.

Tamam bir yıldır pandemi var ama ya öncesi öncesinde de maalesef çocuklarımız evden çıkmaz olmuştu. Pubg, Point Blank, Minecraft gibi bilgisayar oyunları çocuklarımızı adeta evlere hapsetti. 6-7 saat kalkmadan oyun oynar oldu çocuklarımız. Dışarı çıkmaya çıkmaya adeta güneşi unuttular.

Bizim zamanımızda neredeyse hiç olmayan şişmanlık hastalığına yakalanan çok çocuğumuz var. Yemeğini bile bilgisayar başında yiyorlar. Ders yapmayı bile unuttu çocuklarımız. Hani derler ya nereden nereye. Bizim zamanımızda akşama kadar tozun toprağın içinde oynayıp eve girmeyen çocuklar, bugün bilgisayar, tablet başından kalkmayıp adeta sokağı, güneşi unutan çocuklar.

Bazen şöyle oturup o yılları düşünüyorum dostlar. Keşke tekrar yaşasak, geri gelse diyorum iç çekiyorum ama geçmiş zaman geri gelmiyor maalesef.

Hani derler ya tadı damağımda kaldı. İşte benimki de o. Eminim benim kuşağımda öyle düşünüyordur genellikle. Tadı damağımızda kaldı.

Sözün özü şu dostlar. Güzel anılarla ve güzel duygularla yaşanmış 10 yıl. Bugüne bakarak sorulacak tek soru belki de birazda özlem çekerek

Nerede o günler, neredesin çocukluğumuz?

YAZAN: Ümit YILMAZ 24 Nisan 2021